Ներկայացնում ենք Գևորգ Տեր-Գաբրիելյանի պատասխանը Արա Նեդոլյանի` հեղինակի Անաստված կինոթատրոն գրքի մասին գրված գրախոսությանը:

Ներկայացնում ենք Կենտրոնի գիտական ծրագրերի համակարգող Սիրանուշ Դվոյանի դիտարկումները փետրվարի 24-ին ԱԺ Գիտության, կրթության, մշակույթի, սփյուռքի, երիտասարդության և սպորտի հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախաձեռնությամբ կազմակերպված «Բարձրագույն կրթության և գիտության ոլորտի օրենսդրական բարեփոխումներն ու հիմնախնդիրները» թեմայով խորհրդարանական լսումներին:

Յուլիանա Մելքումյանը «Հայաստան 2018. իրողություններ և հեռանկարներ» գիտաժողովում հանդես է եկել «Ժամանակակից հայաստանյան հասարակության միջին խավի դինամիկա՝ արժեքներ և նորմատիվ պրակտիկաներ» զեկուցմամբ: Երկու տարի անց, հեղինակն արձանագրում է, որ թեև Հայաստանում միջին խավը համապաասխանում է հիմնական ընդունված բնութագրիչներին և իրականացնում է իրեն վերագրված գործառույթները (ունի որոշակի եկամուտ և սեփականություն, կրթություն և մասնագիտություն), սակայն օտարված է հասարակությունից և պետությունից, չի նույնացնում իր ապագայի հեռանկարները երկրի ապագայի հետ: Միջին խավի տնտեսական կապիտալի ձևավորումը չի հանգեցրել մշակութային կապիտալի ձևավորմանը, որն էլ իր հերթին հանգեցրել է հասարակության մեջ՝ հատկապես սոցիալական պրակտիկաների մակարդակում, արմատավորված անոմիայի: Անոմիայի արդյունքում ձևավորված և ամրագրված նորմատիվ պրակտիկաները չեն նպաստում սկզբնապես հայտարարված նպատակների իրացմանը և հանգեցնում են միջին խավի քայքայմանը:

Սերոբ Խաչատրյանը «Հայաստան 2018. իրողություններ և հեռանկարներ» գիտաժողովում հանդես է եկել «Հայաստանի հանրակրթական բարեփոխումների կոնցեպտուալ վերլուծություն» զեկուցմամբ: Երկու տարի անց, հեղինակը արձանագրել է, որ հանրակրթական ոլորտում ռազմավարական փոփոխություններ տեղի չեն ունեցել։ Եթե նախորդ իշխանությունների օրոք բարեփոխումների գործընթացում կրթությանը վերաբերվում էին որպես սպրինտ (երեք ամսում գրել կրթական ծրագիր, մեկ ամսում մշակել հայեցակարգ, հինգ տարվա ընթացքում ունենալ որակապես այլ կրթական համակարգ), ապա այսօր կրթությունը մարաթոն է, և հինգ կամ տասը տարի է պետք ռազմավարական ծրագրեր ունենալու համար։ Արդարության համար հիշեցնենք, որ պրն. Խաչատրյանի ելույթը տեսագրվել է հանրակրթության շուրջը ծավալված բանավեճից առաջ։ Բայց կարծես կանխատեսելով այն, հեղինակը նշել է, որ Հայաստանում կրթության նկատմամբ մոտեցումը շարունակում է մնալ ռեդուկցիոնիստական։ Չկան ոչ բովանդակային, ոչ գնահատման համակարգի բարեփոխումներ, որոնք հնարավորություն կտան սովորեցնել կարևորը, ոչ թե ստուգելին։